مقایسه خود کارآمدی، خودپنداره، تاب آوری و کیفیت زندگی در بین مادران فرزندان استثنایی با مادران فرزندان عادی شهرستان نهاوند در سال 94-93

در عصر حاضر مشکل بیماری ها و معلولیت ها از حادترین مسائل افراد جوامع بشری است. خانواده های بسیاری به دلیل داشتن چنین فرزندانی بار عاطفی سنگینی را بر دوش می کشند. بیشترین فشار از این واقعه بر مادران وارد می شود. و با تولد فرزند معلول، خود کارآمدی، خودپنداره، تاب آوری و کیفیت زندگی مادران تحت تاثیر قرار می گیرد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه خود کارآمدی، خودپنداره، تاب آوری و کیفیت زندگی مادران کودکان استثنایی و مادران کودکان عادی شهرستان نهاوند در سال 94-93 بود. روش پژوهشی مورد استفاده از نوع از کاربردی و شیوه اجرا، علّی – مقایسه ای بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه مادران در شهرستان نهاوند در سال 94-1393 بود که از این تعداد 100 خانواده که 50 مادر دارای فرزند معلول و 50 مادر دارای فرزند عادی، به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه خود کارآمدی شرِر، پرسشنامه خودپنداره راج کمار ساراسوت (scq)، پرسشنامه تاب آوری کانر – دیویدسون (cd-risc) و همچنین پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت بود. برای تجزیه و تحلیل داده های این پژوهش از آمار توصیفی (میانگین انحراف معیار و درصد فراوانی) و از شیوه آمار استنباطی t مستقل، برای محاسبه داده ها از نرم افزار 22 spss استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین خود کارآمدی، خودپنداره، تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند استثنایی و مادران کودکان عادی تفاوت معنی داری وجود دارد.